We komen terecht in een gezellig hotelletje in de Bocagrande wijk van Cartagena. Coole kamers en een klein zwembadje dat we gelukkig wel voor ons alleen hebben.  We dompelen ons twee dagen onder in het broeiend hete Cartagena. Het grote fort en het zeevaart museum leren ons veel over het woelige verleden van de stad. Belaagd door vele piraten en beschermd door een legendarische held met 1 oog, 1 been en 1 arm spreekt alles wel tot de verbeelding. We ontdekken ook ‘Crepes and Waffles’ waar ze echt lekkere wafels met Nutella en ijs verkopen!

Als we even bijgekomen zijn trekken we verder naar Santa Marta maar we kijken er naar uit om binnen een weekje naar Cartagena terug te keren. ’s Avonds dwalen we met de kinderen langs de pier die vol muziek en kraampjes staat, we bekijken de zeilboten in het jachthaventje en de vakanties die ik als kleine jongen in Zuid Frankrijk beleefde herleven. Het stadje zelf lijkt ons een beetje stoffig en saai en we begrijpen niet direct waarom hier zoveel toeristen zijn.  Op vraag van Lieve, die heel graag de Colombiaanse schrijver Gabriël Garcia Marquez leest (die dit jaar helaas overleed) en zowat zijn volledige oeuvre op de boekenplank heeft staan, trekken we naar Aracataca, zijn geboortedorp.  Het dorpje herleefde in zijn romans onder de naam Macondo en in zijn geboortehuis is een klein maar mooi museum ingericht waar je onder de verzengende hitte snel in de sfeer van zijn werk wordt ondergedompeld.

Het PNN Tayrone, vernoemd naar de Tayrone indianen die met hun witte kleren en mutsen opvallen tussen de rest van de bevolking, bevalt ons wel. We wandelen een kleine twee uur door een prachtig helder bos naar een beschermde baai waar we zwemmen en de grote golven over ons heen laten slaan. We zien kleine aapjes en eekhoorntjes maar vooral ontzettend veel hagedisjes in schitterende kleuren.

Als we opmerken dat de kinderen niet zoveel last hebben van de hitte dan wij weet Josse hoe dat komt: “Jullie hoofden staan toch veel dichter bij de zon dan de onze!?” Na een slok zeewater vraagt Josse bezorgd aan Lieve of hij hier dood van zal gaan maar voor ze een antwoord kan geven zegt hij lachend: “Het zal wel meevallen, ik heb nu al zoveel doorstaan.”

We vluchten voor de hitte en trekken weg van de kust naar Minca. Het dorpje ligt slechts 650 m hoger maar het is een wereld van verschil. We genieten van de koelte en eten brownies recht uit de oven met vanille-ijs terwijl in het rommelige dorpje van 4 huizen de derde overwinning van Colombia vrolijk onthaald wordt.  Er komen nog verschillende overlanders op moto’s toe en ’s avonds wisselen we ervaringen uit. Eten doen we bij een oude man die een grote varkenspoot op de gril heeft liggen met een slaatje van avocado, tomaat, ajuin en stervruchten. Aan het scheve houten tafeltje op de aangestampte aarde vloer voelen we ons weer echt op reis.