Niet ver van Popayan wonen de Guambiano indiginas (in Columbia is slechts 1% van de bevolking nog indigina, de Guambiano worden bestempeld als de meest traditionele indigena groep in Columbia). Ze verbazen ons door hun slechte smaak. Hun klerendracht, de mannen met blauwe rokken en een fluo mantel met een bolhoedje, de vrouwen in een iets kortere rok met parelhalskettingen. De schoenen zijn universeel: een grove bouwvakkersbotine met nestels in fluo kleuren. Ook de vrouwen dragen hun kapsels in weinig elegante, korte pagekopjes. Ze doen een westerling als wij eerder aan clowns denken.

We hebben eens goed gepland en we zijn er op dinsdag als hun marktdag in Silvia plaats vindt. We gaan vroeg op stap met Christina, een Zwitserse die we de dag voordien hebben ontmoet.
De Guambianos arriveren al vroeg met chivas (Indisch aandoende rijk versierde vrachtwagenbussen) vol naar de markt om hun goederen te verkopen, hun aardappelen, hun fruit, hun wol, …Hier doen dokters en apothekers nog slechte zaken. De genezers staan hier op de markt met allerlei kruiden. Aanschuiven geblazen. Om mijn (Tinne) eetlust te bevorderen krijg ik 2 bolletjes (zaden van een of andere plant). Het zou heel mijn maag ledigen en daarna zou ik heel veel honger hebben. De moed en het lef ontbreken me om het echt te proberen.

We ontbijten op de markt bij drie vrolijke dames die wanneer ik zout i.p.v. suiker in mijn koffie doe, me eens goed uitlachen en zeggen dat ik mijn gezicht eens twee keer met koud water moet gaan wassen.

Met Christina, die zeer goed Spaans kan en niet op haar mondje is gevallen, wordt het contact met de indigenas een makkie. Ze vertellen over hun leven, hun taal, hun weefkunst, … en dat de kans klein is dat hun kinderen de traditie gaan verder zetten. We maken een filmpje waarin ze de basisbegroetingingen in hun eigen taal zeggen. We moeten er allemaal hard om lachen.