In het Peruaanse dorpje Curahuasi heeft een jonge Brusselse Stefanie een schooltje opgericht voor buitengewoon en kleuteronderwijs (www.oyelenaperu.com). Curahuasi is het geboortedorp van haar man Gilder en hun baby Sofia. In het nieuwe, stevige schoolgebouw aan het einde van een steil bergpad hoor je tongvallen uit alle Vlaamse provincies. Er verblijven en werken tot een 10-tal vrijwilligers (leerkrachten en ergotherapeuten) in het schoolgebouw. In het dorpje is er voor de minder begaafde kinderen enkel simpele opvang (slechts 1 of 2 begeleiders voor 35 kinderen en jong volwassenen). Oye Lena werkt ’s ochtends één op één in die dorpsopvang zodat de kinderen en jongeren echte aandacht krijgen, ietwat therapie en een basis van tellen en oriëntatie.

’s Namiddags komen er een 25-tal kleuters naar het schoolgebouw. Zij hebben er dan al een halve dag peruviaans schoolonderwijs opzitten. In de namiddag mogen ze zich op een andere manier ontplooien via de vlaamse leermethodes.

Hier geen zweverige alternativo Andestoeristen of Inkavereerders en ook geen religieuzen, maar wel nuchtere Vlaamse juffen met een grote liefde voor de kleintjes in Peru. Rond de school zijn ze net begonnen aan het bouwen van een koeienstal en kakelverse kippetjes en eendenkuikens hebben de beide varkens en konijnen vervoegd. Tot grote opluchting van Guy is het berglandschap rond Curahuasi trouwens veel beter beheerd, met houtkanten, struikgewas en bosjes, dan wat we in Bolivië te zien kregen. De specialiteit van de streek is de teelt van anijs.

’s Avonds worden we uitgenodigd om samen te eten met het gezinnetje van Stefanie. We zoeken verklaringen voor het toch redelijk veel voorkomen van Down-syndroom en andere afwijkingen. Later op de avond babbelen we boven nog gezellig met enkele vrijwilligers over hun ervaringen op de school en hun reis in de buurt of hun verdere plannen. De volgende ochtend krijgen onze meisjes les van ons in een echte school en genieten ze van de aandacht van de grote meisjes die de kleuterlessessie voorbereiden. Met spijt in ons hart moeten we afscheid nemen. Onze meisjes zouden hier wel eventjes hun thuis van willen maken.