Volgens de Bradt gids –zo ongeveer de enige gids die er over Paraguay bestaat – vinden we aan de voet van de hoogste berg van Paraguay het dorpje General Garay. Hier zouden we een camping vinden en een sendero -wandelpad- naar de top van deze echte Belgisch aandoende heuvel van 840 meter.

Als we aankomen zijn ze pakken suikerrietstengels aan het laden op een grote vrachtwagen met een houten takel. Het is hier duidelijk geen hoogseizoen en de kampeerplek is niet open. Het gebouw van de receptie dat een drie km voor het ‘basecamp’ en de eigenlijke start van de wandeling ligt, wordt in de winter beheerd door een familie die eigenaar is van het voetbalveldje waarop het receptiegebouw staat. Hier mogen we kamperen. Er is een toilet en water maar geen douche. Er wordt vriendelijk aangeboden om de buitendouche van de familie te gebruiken. Deze cementvloer met vier houten planken vlak naast de varkensstal met pageboren biggetjes herbergt een douchekop met koud water. Het wordt dus wassen aan het teiltje de komende dagen! Al snel komen de kinderen van de familie ons begroeten. De kids zijn 14, 12, 9, 6 en 4 jaar. Dat komt mooi overeen met de bende die wij bij hebben en de komende dagen zullen ze zich reuze amuseren.
De lucht betrekt echter en het ziet er somber uit voor onze wandeling naar de top de dag erna. Diezelfde nacht valt er gigantisch veel regen. De zandweg die we namen tot hier word in een kleverige modderpoel herschapen en van wandelen is de volgende ochtend geen sprake. We twijfelen even en besluiten dan maar een dagje ter plekke te blijven. We kunnen in het receptiegebouw binnen zitten om te eten en wat spelletjes te spelen. We rijden ’s middags naar het dorp voor proviand en geven de Land Rover een stevig modderbad. Nadien gaan Guy, Lieve en de kinderen toch snel een wandeling maken tussen de buien door terwijl ik met Tinne ga scouten naar het begin van de wandeling en het ‘basecamp’. Wij glibberen met de Land Rover de hellingen op en af terwijl de kinderen zichzelf een heerlijk modderbad geven. Even voor het einde van hun wandeling krijgen ze een stortbui over zich heen en zijn ze allen –onze kinderen evenals de paraguayaanse kinderen- kletsnat. De poging om een deel op te pikken voor ze volledig doorweekt zijn haalt niets uit, integendeel, de Defender is nu binnenin even modderig als aan de buitenkant.
Als we ’s avonds een paar kinderen kwijt zijn, eindigen we in de keuken van één van de huisjes. Een houten hut met een strooien dak waar gezellig een vuurtje brand. Rondom het vuurtje zitten onze kinderen samen met hun nieuwe vrienden op de aarde vloer tussen de kuikentjes en de katten. Aan de houten muur –tussen elke plank is een spatie van enkele centimeters- is met een touwtje een gans aan de poot gebonden. Er staat een pot vlees op het vuur te pruttelen waarvan de kinderen zitten te peuzelen. Het is behaaglijk warm en er wordt door de kinderen beslist een film samen te zien later op de avond. Ondanks de primitieve woonst staat er in de tweede kamer –met enkele bedden- een…tv! Wij nodigen echter uit en zien op de computer in het kamertje van de receptie samen met de kinderen een voorstelling van Cirque du Soleil.
De dag erna besluiten we de wandeling niet te maken omdat het weer nog steeds twijfelachtig is. We nemen afscheid en bezoeken een koloniaal stadje dat begin 1600 gesticht werd door een Franciscaan door eenvoudig met zijn stok op de grond te tikken en zo een bron tevoorschijn te toveren die de indianenkindjes voorzag van water.
Guy legt contact met een collega Land Rover Discovery eigenaar. Deze gegoede burger neemt ons prompt op sleeptouw, toont ons de bron evenals een restaurantje van zijn nichtje. Deze lokale Don Corleone –hij woont in het mooiste huis van de stad- vraagt honderduit over wie we zijn en waar we nu juist mee bezig zijn. Hij vindt het allemaal heel speciaal. In ieder geval, wat we ook mogen nodig hebben, we moeten het hem gewoon vragen.
We wandelen nog wat door het stadje en besluiten dan –onder druk van onze kinderen- om terug naar onze nieuwe vrienden te gaan. Ze moesten en zouden de wandeling naar de hoogste berg doen, en geen afkooksel aan de andere kant van de berg en vooral… ze wilde terug naar hun Paraguyaanse kameraden.
Het mooie weer is weer helemaal terug en we worden opnieuw warm ontvangen bij de voet van de Tres Kandu. We mogen de volgende ochtend onze wagens drie km verder op het erf van een andere zoon zetten. Op het kraaknette erfje zit de man pinda’s te pellen. We voelen ons veilig en vertrekken met 8 kinderen en nonkel Dionel de berg op.
Het is een wandeling die overgaat in een echte klauterpartij. Boven op de top -842 meter- zien we echt één gigantische vlakte. Paraguay is echt onwaarschijnlijk vlak.
’s Avonds eindigen we weer voor een half uurtje in de hut bij het vuur. We maken stiekem enkele foto’s en krijgen mais pannenkoek met kaas om te proeven. Lekker!
Ze maken hier ontzettend veel lekkere dingen met maisbloem en ook met maniok. Twee dingen die onze Belgische keuken echt nog kan verrijken. Bonte avond vieren we door aan iedereen in het receptiegebouwtje pannekoeken te serveren.

’s Ochtends moeten we echt afscheid nemen. In paraguay geef je dan een kledingstuk aan je vriend als herinnering. We hebben geen eten, geen propere kleren, geen benzine voor ons kookvuurtje, geen diesel en geen geld meer. En we zouden graag nog eens een update naar jullie sturen. Dus internet zou ook fijn zijn.
En zo eindigen we hier in Villarrica in hotelletje met Duitse uitbater met wel 100 koekoeksklokken aan de muur in de gelagkamer. Als het uur slaat is het een feest!