Eindelijk hebben we Peru bereikt. Nog drie landen, nog drie maanden.
De kinderen hebben zich al een tijdje verheugd op de Uros-eilanden. Dit zijn drijvende rieten eilanden op het Titikaka meer. Ze bestaan uit een twee meter diepe laag wortels en daarbovenop meer dan een meter dik gestapeld riet. Elke twee weken wordt er vers riet bij gestapeld anders zak je gewoon door het eiland. De eilanden liggen vast met touwen aan palen die in de bodem van het meer vast staan anders zou een fixe wind ze al snel naar de Boliviaanse kant van het meer blazen. Ze zijn lang geleden ontworpen om met huis en haard over het meer te kunnen vluchten wanneer vijandige stammen de Uros stammen bedreigden. Op deze manier konden ze hun eilanden veilig het meer opduwen. Alles word er gemaakt van hetzelfde riet. Stoelen, tafels, bedden. Er op wandelen lijkt als wandelen op een drijvend ponton. Het ritselt en kraakt luid.
Als de school uit is komen de kinderen in mooie uniformpjes, gele vesten en blauwe rokjes, terug thuis. Ze worden na de school per boot terug op hun eiland afgezet. Er zijn 80 eilandjes en drie scholen. Ze eten hier veel vis en watervogels.
De zon schijnt fel maar aan de horizon zijn er dreigende wolken. De dreigende hemel, de kleurrijk geweven doeken, poncho’s en de schooluniformpjes maken het een prachtig bont geheel.