Julio Cesar Fernandez, onze despachante, is de held van de dag.  Samen met Guy, want die verjaart vandaag.  En wat heeft Guy gekregen van Julio: twee Land Rovers!  Ik durf te stellen dat we het er niet slecht vanaf hebben gebracht!  In een week met maandag een staking, dinsdag een feestdag en vrijdag een vrije dag voor de douane in de haven, zijn wij er in geslaagd om twee Land Rovers in te klaren binnen de 24 uur!  Ons geheim wapen: Julio Cesar.   Dikke merci aan Tom Leonaers en zijn team van TCI carriers/Embassy Freight Argentina.  Julio nam ons mee van de douane naar de lokale natie, Gemez 2, waar we samen de container van zijn zegel ontdeden (’t is te zeggen een havenarbeider met een betonschaar).  De auto’s waren stoffig, maar verder perfect in orde. De volledige crew verzamelde zich rond de container, nieuwsgierig naar de camionettas de los dos touristos.  Ze vonden het wel graaf.  Wij ook.

Daarop nam Julio ons opnieuw mee naar de douane om de nodige documenten in orde te brengen.  Maar eerst middag pauze.  Julio zette ons af voor het gerechtsgebouw.  De bar daar zou wel voldoen.  In het nabijgelegen shopping center komen ten slotte mensen van alle klassen van de bevolking.  Bedankt Julio.

Om 14u30 terug aan de douane.  Julio had ons niet nodig, dus hebben we maar een praatje geslagen met een trucker die de olie van zijn Scania aan het nakijken was.  Super goeie versnellingsbakken en geen elektronica die Scania’s 113.  Straks 12 ton bloem laden en 2000 km naar Chili.  Ook wel graaf, vonden wij.

Voor de zoveelste keer een ‘vamos’ van Julio, waarop ik en Guy prompt achter hem aanliepen of mee in zijn auto stapten.  Opnieuw naar de natie.  Daar heeft Julio wel een keer of 6 op en neer tussen de twee kantoortjes van de natie gelopen om uiteindelijk de twee touristos binnen te roepen en te laten tekenen.  Klaar.  Een stevige handdruk en vervolgens: “Wat er ook is, jullie hebben mijn telefoon nummer.  Bel mij als ik iets moet regelen”.  Ik vond zelfs zijn doordringende aftershave heerlijk ruiken toen we Gemez 2 verlieten en de drukke spits inreden naar Bolivar 1580.

Las mujeres: Ondertussen hadden onze vrouwen hun handen vol met de medereizigers onder een meter zestig.  Zij zijn naar de moeders van de Placa de Mayo geweest.  Deze vrouwen komen nog elke donderdag op de Plaza de Mayo zoeken naar hun verloren zonen. Oorspronkelijk werd informatie  van de verloren zonen en dochters -slachtoffers van de vuile oorlog tussen 1976 en 1983- elke donderdag om 16u bekendgemaakt.  Er zijn er nog steeds 9000 niet terug gevonden.  Volgens de moeders zijn er nog steeds 30000 vermist.  Zij komen nog steeds elke donderdag samen om hun kinderen in herinnering te houden en een politieke boodschap te brengen.

Daarna hebben ze in de ViaVia -reiscafé- de man van hun dromen ontmoet.  Een Vlaming die hier een ranch heeft gekocht.  Zijn woonhuis was wel 800m2 groot maar hij kon helaas niemand uitnodigen want het was afgebrand.  Hij had ook een tamme buffel die kon ruiken of je een Vlaming was of niet.  Of de buffel mee was afgebrand, de 1500 koeien en de 40 stieren echt bestonden of enkel in zijn hoofd zullen we nooit weten.  Maar de kinderen vonden zijn verhalen in ieder geval geweldig! Om de hoek in Buenos Aires had hij nog een historisch pand gekocht (van een beruchte crimineel) met veel kamertjes, maar plots was hij niet meer zo geïnteresseerd om de dames daar uit te nodigen. Toeval of niet: het is overigens “week van de Vlamingen” in Buenos Aires.

Het regent nog steeds en BA begint stilaan blank te staan.  Op naar het noorden! De vraag is nog even: het noordoosten of het noordwesten? Het weer zal beslissen.