De wegenaanleg weerspiegelt de loop der dingen in dit werelddeel: de tolweg neemt een enorme, nieuw aangelegde, bocht naar Brazilie. Wij moeten de route richting noord-Argentinie op de tast zoeken.

Wie dacht dat duiven hier de meest voorkomende diersoort waren -en dat is een goeie gok ’s ochtends in El Palmar als hun gekoer tot een geraas aanzwelt-, … koeien zijn er nog meer. Ze domineren overal het landschap. Verder telen de boeren eucalyptus, dennen en lokaal ook appelsienen en mandarijnen.

Eerder een Fiatje dan een Mercedes, maar dit stadje uit de duizend heeft toch een paar mooie winkeltjes. Tinne koopt haar eerste lederen Gaucho accessoire. Nog even bekomen van de schok als er ook Capibara-leren geldbeugels in de etalage liggen, uiteraard de mooiste en de zachtste.  Ook het kaaimanleer laten we links liggen. Morgen zal het ons geweten deugd doen, als we de levende exemplaren van nabij bewonderen.

We komen vrij laat toe en belanden uiteindelijk (na 4 lussen door het centrum, 5 doorverwijzingen en een kleine interventie van de verkeerspolitie die ons voorrang op de verkeerslichten geeft) in het stadspark voor de overnachting. Aangeraden door tourist office en lokale politie om de rust daar. Ja tarara, iedereen die een auto of brommer heeft in Mercedes komt hier paraderen. Allemaal draaien ze bij onze tenten en gluren vanachter de geblindeerde ruiten naar die rare gringo’s. De meeste zijn erg sympatiek, “met dank dat u dit nederige stadje komt bezoeken”, maar een paar kerels doen wat onaangenaam stoer. Als die stroom wat stilvalt en de kids in bed liggen, nemen we bij de lokale vettige simonne een blikje pils en een pepsi om onze drukke dag af te sluiten.
Uiteraard begint de dag voor de Argentijnen dan pas een beetje op dreef te komen: familie met klein kind komt nog voor een snack met frisdrank, tussen de verliefde koppeltjes neemt iemand de gitaar ter hand en begint wonderwel mooi en melodieus, maar vreselijk luid te zingen. Wat verderop gaat de radio loeihard van boenkboenk en de pubers proberen hun hormonen weerom te bekoelen op hun knetterende brommertjes. Guy redt zijn nachtrust nog met een paar oordopjes en de meeste kinderen slapen als rozen, al krijgt Lena nog een jeukaanval door de luizen. De rest staat ’s morgens slecht uitgeslapen aan het ontbijt. Tinne herinnert zich nog de “salud amigos”, en dat was bij het ochtendgloren.

De pompbediende bij de lokale gasolinera vraagt of we nog een plekje voor hem hebben, desnoods op het reservewiel. Hij kent ons al, op zijn gsm toont hij een foto van onze tenten bij avond in het park…

We zijn intussen kwijt welke dag van de week het is, en zelfs het uur van de dag komt niet meer zo nauw.

Op weg naar Esteros del Ibera over 90 km dirtroad zien we vollop wildlife: niet enkel de grotere beesten als zilverreigers, capibaras en ñandus (struisvogel), maar ook ontelbare kleurige vogeltjes op weipalen, struikjes, grachtkanten, slijkoevers en graspollen en ook roofvogels, waaronder de drie soorten caracaras.

In Carlos Pellegrini bereiken we het reservaat. De camping is goed uitgerust, maar de stroomvoorziening hapert wel regelmatig. In het dorpje is wel een noodgenerator. Dat blijkt al een vette kluif voor HaskoningDHV Argentinie te worden: een veld rond een schuur vol mazouttanks allerhande die baden in oliedoordrenkte grond, temidden van Ramsargebied.

De wind steekt vervaarlijk op en we koelen stevig af. Gelukkig is de houtgestookte douche (niet meer gezien sinds Turkije) lekker heet. Hier kunnen we Lenas haardos zuiveren van de ongewenste jeukende gasten.

Onze boottocht naar het moeras wordt tot ’s middags uitgesteld, het is helder en zonnig, maar koud door de gure wind over het meer. Nestor, onze gids, weet ons allemaal in te pakken. De kids joelen als zijn speedboot het water doet opspatten en de buikjes doet kriebelen: ” veel leuker dan een computerspelletje” is het unanieme oordeel. Hij brengt ons bij zonnende zwarte en breedsmoelkaaimannen, gezonde en zieke capibaras, prachtige waterlopertjes en enorme moeraskalkoenen met kleintjes op hun nest. Hij verschalkt zelfs een hinde (moerashert) en een zwarte arend. Op een drijvend eiland plukken we citroenzure mandarijnen om dan weer over het water terug te suizen.

Na een stevige wandeling tegen de wind over de landbrug en de houten autobrug, bereiken we een stukje galerijbos. Onze kinderen zijn nog nooit zo stil geweest op een boswandeling. Hier huist dan ook een apenfamilie. We krijgen ze niet te zien, maar de sfeer in het bos is toch bijna magisch. Boven de dichte donkere struiklaag lijken de verspreide boomkruinen van yatay palmen en andere bomen te zweven in het oranje licht van de laag staande zon.

We eten weerom in het donker, want klokvast valt de nacht om zes uur.

Zo’n camping is uiteraard een internationale vergaarbak. Drie Franse jonge gasten rijden met een vw busje (Tom, een T2 van 1983) door Argentinie, een Duits koppel heeft een 4×4 vrachtwagen die niet eens door de campingpoort kan en bij valavond komt een Vlaams koppel af op het Nederlands van de luisterCD die onze kinderen in de auto gekluisterd houdt, terwijl wij aan het koken zijn. Ze gaan graag in op onze uitnodiging voor koffie met Belgische chocolade later op de avond.

Van Nele en Joerik krijgen we erg nuttige tips over hoe je goedkoop aan geld geraakt. Zij hebben sinds november onze route in tegengestelde richting gevolgd. Ze hebben op boerderijtjes gewerkt en met openbaar vervoer gereisd en gelift.

Dat doet ook Celestino, een jonge bosarbeider. Piekfijn gewassen in een propere voetbaltraining van Boca Juniors, staat hij langs de slijkweg aan het einde van de wereld. Er is zelfs keuze: 110 km zand naar het noorden of 75 km zand oostwaarts. Tinne propt zich op de achterbank en we zijn een reisgezel rijker. Hij is wel zwijgzaam,… Erg zwijgzaam. Maar onze aandacht is intussen bij de weg. Het regent zachtjes en het wordt soms erg glibberig. Maar we blijven op ons spoor en pas als we na veel geduld de asfaltweg bereiken, gaan de hemelsluizen open. Hopelijk zijn de autootjes die we onderweg tegenkwamen tijdig in Carlos Pellegrini geraakt, of hebben ze een slaapzak en proviand bij zich tot iemand hen uit de modder zal trekken.

De weg begint te golven, een nieuw landschap kondigt zich aan: Misiones.