Red het woud.

Via wwwoof (world wide web of oportunities at organic farms) hadden we contact genomen met de school. Het is een gemeenschap (paraje of parochie) in de colonia Primavera die naast een schoolproject, ook een kerkje, San Ramon, aan het bouwen zijn. Een zeventigtal kinderen uit de buurt komen hier naar school. We maken kennis met Alejandra en haar zoon Alexandro.  Tegen beter weten in probeert men hier op een “gewone” dorpsschool de idee van natuurbescherming aan de mensen van hier bij te brengen, via de kinderen. Alejandra toont ons de moestuin van de school, de koe van de school en polst naar de bedoelingen van ons verblijf. We vertellen onze interesse in het project en dat we bereid zijn om naast onze rol als toerist ook mee te helpen waar het kan, bijvoorbeeld tijdens de wekelijkse tuinklas of op de chacra van de school. In eerste instantie worden we goed onthaald, maar de volgende ochtend worden we toch vriendelijk verzocht om op te krassen. Het blijft een beetje gissen naar de reden maar we vermoeden dat de (linkse?) gedachten van haar man niet verzoenbaar zijn met de manier waarop wij reizen (dure auto’s, kinderen die vakantie hebben terwijl de lokale jeugd op school zit). Ondanks het slechte nieuws zijn Marie en Lena vroeg opgestaan om naar school te gaan. Na het ontbijt met warme melk en koekjes start de schooldag met wiskunde in het eerste en tweede leerjaar. Het is een chaotische ochtend want de twee juffen zijn er nog niet wegens een blokkade aan de weg (in Zuid Amerika zowat het enige middel van plattelandsbewoners om politiek enige invloed te doen gelden, bijvoorbeeld als protest tegen de beangstigende inflatie). De directrice doet haar best om de 6 leeftijdgroepjes in de twee klasjes te onderwijzen. Marie en Lena kijken verwonderd wat er rondom hen allemaal gebeurd. Marie heeft echt zin om mee te doen. Ze krijgt zelfs al een tekening van een van de meisjes, Daiana, toegeschoven. De klasjes hangen vol met mooie, geleerde posters, er zijn geleerde boeken te over maar de middelen zijn te klein om deftig les te geven. Het is een beetje triest om te zien hoe inefficiënt het allemaal verloopt. Onze gebrekkige analyse is dat transport over dit aarden wegennet te moeilijk en onzeker is om alle kinderen uit een groter gebied naar een grotere school te brengen, waar een betere indeling in grotere klassen per leeftijd mogelijk zou zijn.

Tegen de middag vertrekken we dan maar verder naar een plek waar we hopelijk wel welkom zijn en ze onze goede bedoelingen wel kunnen of willen leren kennen.

San Pedro is weer een echt Misiones dorp met wat stedelijke allures, rommelig maar wel goed voorzien. De “skyline” in de namiddagzon is wel subliem, met de vreemde Araucaria silhouetten op de omringende heuvels.

Op de parking van de supermarkt worden onze Land Rovers plots geflankeerd door twee zwaar uitgeruste Toyotas. Een groep Brazilianen en één man van Venezuela.  Deze heren waren aan een tour van 23000 km bezig in Brazilië.  Van het noordelijkste naar het zuidelijkste puntje van Brazilïe en terug op 40 dagen!  Ze hebben profi stickers en T-shirts.

We besluiten de iets langere route via Ruta14 en 101 te volgen naar Iguazu.  Deze track-eigenlijk zijn het er 2- is in volle voorbereiding om geasfalteerd te worden.  De oude landweg en de nieuwe wegbedding slingeren zich door elkaar heen.  Soms perfect glad, soms ruw en tot een regelrechte aanval op de schokdempers van onze auto’s.  Het wordt weeral donker.  Aan het pijltje van het provinciale park Cruce del Caballero (Ridder- of ruiterkruis) vragen we of er ergens kampeerplek is. In het hart van het park kan het zegt de buurvrouw aan het eerste huis naast de weg. Wat oneerbiedig –maar het is niet meer te houden- doen enkelen van ons gezelschap een snelle plas naast de auto. We rijden 7km op een nog slechtere, maar adembenemend mooie slingerweg en komen op het einde aan een houten huis met echte parkwachters. Midden in de jungle, zoals in de Vietnam films, met een zendmast en – wat verontrustend – een veranda met insectengaas. De parkwachters heten ons welkom. We ontdekken een grote spin (een week later komen we haar weer tegen, op een foto op een poster aan de muur in een lokaal ziekenhuis: top twee gevaarlijke spinnen in dit deel van de wereld, met een familielid van de hoekspin op nummer één). Na wat gespeel en gegil van onze kinderen komen ze ons vertellen dat er ’s morgens een hoop apen in de bomen komen zitten die nog meer lawaai maken dan onze eigen apen. Wanneer alle kinderen slapen en wij ook bijna allemaal in bed liggen besluit Johan een wandelingetje te maken. Boven in de bomen ontdekt hij Opossums, deze kijken ons met schattige ogen aan en zijn even nieuwsgierig naar ons als wij naar hen. Uiteindelijk kruipen we in onze tenten met fototoestellen en verrekijkers en vol afwachting vallen we in slaap.

s ‘Morgens worden we wakker zonder één aap te horen of te zien, jammer.

Ons voornemen om snel te vertrekken lukt niet als we aan de wandelinglus van het park beginnen, die uiteindelijk ongeveer drie uur duurt.  Het is een wandeling over een smal pad door schitterende jungle.  De kids doen hun reuzenbest om stil te zijn. En Jerom leert dat heel hard en lang vooruitrennen als je even niemand meer ziet van de groep op het pad, geen goed idee is. Hij liep namelijk als eerste. Johan en Tinne krijgen uiteindelijk een glimp van een aap te zien. Na ons middagmaal trekken we weer verder naar Iguazu.  We hebben weer een agroturistico op het oog.  El Sombra de Toro.   De track verandert sneller dan voorzien in een splinternieuwe baan.  De eerste 30 km hebben we deze volledig voor ons alleen zodoende dat we de boerderij van Carlos en Carmen sneller bereiken dan voorzien.  Het op het eerste gezicht armoedig adresje herbergt echter weeral een schitterend verhaal.  Carlos migreerde hier lang geleden naartoe vanuit Brazilië en  beheert hier al 33 jaar een privé park.  Een stukje jungle dat nog nooit gekapt is.  De stuk bos herbergt een aantal reuzachtige bomen waarvan er sommige bedreigt zijn met uitsterven.  Van de schitterende woudreus Sombra de Toro staan er nog maar drie bij hem in het park en een ervan is recent doodgebliksemd. Het bijzondere is dat Carlos nergens ooit gehoord heeft van een wetenschappelijke naam voor deze boomsoort. Er passeert hier nogal veel volk van universiteiten en onderzoekscentra en tot nu kan niemand de soort op naam brengen. Het lijkt erop dat dit dus de allerlaatste der Mohikanen zijn.  In het aangrenzend provinciale park staat er nog ééntje, maar te veraf voor bestuiving. Want de boom kan zich enkel voortplanten door kruisbestuiving.  De drie bomen in zijn park hebben in de 33 jaar dat Carlos ze hier observeert slechts 4 keer gebloemd.  Helaas nooit tegelijk.  De ander zeer mooie boomsoort was de Palo Rosa waarvan exemplaren die tussen de 800 en de 1200 jaar oud zijn.

Carlos waarschuwde ons ook voor de drie grote gevaren van de jungle.  De Puma en Jaguar, maar die jagen ‘s nachts, de adders maar die zie je redelijk duidelijk liggen op de weg en een plantje.  Een klein plantje met zeer venijnige stekels.  Als het gif in je bloedbaan komt, gaat het naar je hart en verlamt het.  Even opletten als je in dit woud een wandelingetje maakt…

Carlos is een doorwinterde natuurbeschermer, en een zeer kritische voor zijn soortgenoten. Zijn analyse is dat de sleutel tot het natuurbehoud bij de boeren ligt en dat de overheid en de natuurorganisaties moeten beseffen dat het geld achter de wereldwijde natuurbescherming zou ingezet moeten worden om hun inkomen aan te vullen. Tot vandaag de dag toe heeft een boer op zijn chacra geen alternatief dan het bos te kappen en er beesten of tabak op te zetten. Groen kan je niet eten, waar hebben we dat nog gehoord.

Bij nader inzien blijkt dat we de voorbije week een flink stuk van het enige overblijvende deel van het Parana woud hebben doorkruist. Oorspronkelijk besloeg dit warmgematigde bos de oppervlakte van West-Europa in Paraguay, Argentinië, Brazilië en Uruguay. Er schiet een habbekrats van over, met name in de Argentijnse provincie Misiones. Het is ook dit woud dat de grootste watervallen van de wereld omsluit.