Ik word overvallen door een gevoel van melancholie als we van de piste nr 101 de Ruta 12 opdraaien vlak naast Iguazu. Op deze baan reden Lieve en ik 10 jaar geleden met de bus van het vliegveld naar Puerto Iguazu. Het is een beeld dat me is bijgebleven omdat we toen recht van de eindeloze vlaktes van Patagonië kwamen en omdat het de eerste keer was dat ik in de jungle kwam. En hier rijden we dan, met drie zonen op de achterbank!
We moet even zoeken maar vinden al snel het geschikte plekje. Een leuk hotelletje dat kamers van 5 personen heeft. Betaalbaar -het is buiten seizoen-, internet en een zwembad. Iedereen gelukkig.

We besluiten om de Cataratas de dag erna direct te bezoeken om de drukte van het weekend voor te zijn. Het is moeilijk om de watervallen te beschrijven. Hoewel het park stevig uitgebouwd is en gigantische toeristenstromen kan verwerken blijven de watervallen indrukwekkend. De foto’s geven een beetje een idee maar zijn niet voldoende om het watergeweld eer aan te doen. De Argentijnse kant van de Iguazu
(i=water, guazu=groot, -binnenkort blijkt een ei in het Guarani ook zo te heten-) rivier geeft je de mogelijkheid om zeer dicht bij te komen.
We komen letterlijk voor een muur van water te staan. Een beetje wind maakt er al snel een frisse douche van. De kinderen genieten van de waterspetters en van de vele neusberen die de picknickplekken onveilig maken. Meer dan vier kilometer watervallen, elke waterval heeft een eigen naam, maken van Iguazu de breedste watervallen ter wereld. Argentijnen noemen ze in het lijstje van de wereldwonderen en de reisgids noemt ze de mooiste ter wereld. Wij discussiëren niet.