Brasil

Brazilie kondigt zich aan als een gezapig stadje met pizza restaurantjes, chique auto’s, dikkere mensen -weliswaar velen per fiets-, asfaltwegen, … Het is duidelijker een rijker land dan Paraguay en zelfs Argentinië!  Het landschap is ook anders, het is hier niet plat maar glooiend met groene heuvels, bomen met gele en paarse bloesems, grote papegaaien en Toekans!  Buiten grote fazendas (estancias) en een enkel hutje van landlozen of indigenas langs de weg is het platteland tot zo ver verlaten en de afstanden zijn enorm.

Het is al laat als we onze rit naar de stad Ponta Pora beginnen. We moeten naar Ponta Pora (200 km verder) om de papieren van de auto’s in orde te laten brengen.
Na een uurtje gereden te hebben in Brazilie beslissen we een open poort van een fazenda op te rijden en gaan we vragen of we op hun terrein mogen slapen.
De eigenaar van de boerderij Fazenda Piaza komt ons met zijn 5 honden tegemoet en Johan weet hem te overtuigen. Paulo heet ons welkom, maar zegt duidelijk dat we slechts 1 nacht mogen blijven. Paulo blijkt in 1995 gestudeerd te hebben in south dakota en spreekt dus een flinke portie Engels.  De sfeer van de boerderij en de gastvrijheid van Paulo doen Tinne en Guy denken aan hun ervaringen van hun fietstochten in de VS. We kunnen ons verfrissen in de twee badkamers voor de gasten (allemaal nog nieuw) en om 19u gaat de bel en worden we vriendelijk verzocht om te komen eten. Er staat een volle tafel klaar met gierstbrood, chippa s, vlees, tomaten, vissoep, rijst, spaghetti, bonen, … We weten niet wat we zien.
Paulo vertelt tijdens het avondeten over zijn boerderij en over de slechte politici van zijn land met veel corruptie, belastingen en de haat van de rijkere boeren tegen links en nog meer tegen groen. Hij polst ook naar onze politieke strekkingen, toch niet al te links?

De boerderij bestaat uit 600 koeien op 1000 ha. Paul woont er, op de boerderij wonen ook nog 2 arbeiders en een koppel waarvan de vrouw voor eten zorgt. De vrouw van Paulo en zijn twee kinderen wonen in de stad op 200 km van de boerderij. Hij kweekt twee rassen:
Nelore en Aberdeen. Nelore voor het vlees en aberdeens voor de melk. Nelore (of de indische koe genaamd) zijn brute sterke koeien die agressief kunnen zijn en daarom niet kunnen gemolken worden. Het zijn ook zeer sterke dieren die bijna nooit ziek zijn en ook geen last hebben van teken. De kalfjes worden verwekt met kunstmatige inseminatie. Paul probeert zo veel mogelijk een zuiver ras te kweken. Dat kan je zien aan het brandmerk dat ze op twee jarige leeftijd krijgen als ze van een zuiver ras zijn en in goede gezondheid zijn. Stieren worden verkocht op twee jaar. De meisjes blijven op de boerderij.

De volgende ochtend gaan we kijken naar het wegen en het nazicht van de koeien. De koeien worden door twee gaucho’s (peoes hier in Brazilie) met sporen aan hun schoenen gedreven naar de kralen waar ze worden gescheiden per ras en per leeftijd. Het wegen gebeurt in een gesoffisticeerd toestel dat bestaat uit verschillende compartimenten. Paulo doet het laatste compartiment open om de nummer op de achterbeen in te voegen in een computer. We vragen nog wat het lekkerste is van de koe voor op de barbeque? Het driehoekig stuk vlees uit het bekken, diep gelegen, is het lekkerste! Het is wel belangrijk dat je het niet te hard laat bakken, het moet sappig blijven.