We kijken uit naar het warme water.  We weten niet wat we moeten verwachten.  Uiteindelijk rijden we door een klein “Boliviaans” dorpje de spoorweg over.  Deze weliswaar zonder lichten, bellen of barelen. Bij Camping Miraflora installeren we ons en krijgen van de vriendelijke campingdame de raad om tijdens het muggenuur in het water te zitten.  Het wordt donker en koelt sinds lang weer eens heerlijk af.  We gaan -uit nieuwsgierigheid en onze algemene hekel aan muggen- zo snel mogelijk het water in. Warm, warm, ongelofelijk warm. Het water is 38 graden.  Het lijkt alsof je een heet bad inglijdt en er dan met grote slagen in zwemmen kan.  Het water is zo warm dat je overdag snakt naar een koude douche als je er uit komt.  Met de koelte van de avond is het slechts genieten in het glasheldere water.  Samen met de kinderen luisteren we onder de sterren naar de geluiden uit de ons omringende jungle.  Even later vallen we loom in een diepe slaap.

De volgende dag gaan we op ontdekkingstocht. We springen in het heerlijke water en zwemmen naar de overkant waar het ondiepe water van de rivier overgaat in een strandje.  In de nabijgelegen baai vinden we de bronnetjes.  Het warme water borrelt op verschillende plaatsen tussen het zand omhoog.   Een smalle doorgang tussen de palmen en de struiken brengt ons in een kleine baai met kouder water.  Overal zitten ibissen en witte reigers langs de kant van het water.  Ik moet even denken aan het cliché van de Bounty reclames en duikel samen met 5 joelende kinderen in het heerlijke water.

Aguas Calientes vrij naar Pasternak

Het water maakt oponthoud in dit riviertraject, alsof het verkiest hier langer te vertoeven dan de uurregeling van het transport normaal zou gebieden, en daarmee tijd neemt om zich vol te zuigen van de lome warmte uit de vlakke kleverige, algengroene slijkbodem onder een geringe heldere diepte waarin een kind zich veilig voelt maar ietwat koortsig en een dronkaard, ietwat ongezond rood, rechtop kan blijven zonder zijn pakje sigaretten nat te maken.

Een nachtvogel op de beboste oever fluit stoom af en de echo wordt steeds luider herhaalt, hij komt met elke onbewaakte overweg dichterbij, tot zijn pompende cilinders met hijgend geraas de krekels in het bos en het nachtelijk zieke geblaf van de honden in het vierkanten dorp overstemmen en hij met verontrustende zekerheid zijn ijzeren weg vervolgt als een afgevuurde loodzware kogel. Voorspelbaar als hun ontelbare gangmakers komen de wagons van zijn staart zwoegend en rommelend als een stenen donder voorbij, terwijl de huisjes in het donkere bos tussen zijn kop en mijn oor in verbazend scherp aflijnend. Net voor zijn roetzwarte neus trekt de dieselloc als de projectorlamp achter een diaraampje een lichtspoor over de slordige strepen van ietwat kromme boomstammen en de glimmende ijzeren dubbellijn als over weipalen en gespannen staaldraad en het strijkt aan weerszijden ook langs de koeienogen in de onverschillig op de beeldbuis gerichte gezichten achter rechte venstergaten met dun insectengaas in de bestofte houten hutten aan het achtereinde van het gehucht.

Gedurende deze korte tijdspanne werd de melkweg verblind, verstomden de talloze wezentjes in het droge donkere bos en hield zelfs de school ontelbare kleine visjes in de warme kraamkamer van de rivier zijn hartslag in. Erna durfden ze allemaal weer ademhalen, al was dat niet meer dan het rustige stijgen en dalen van de borst van een slapende.