Op de satellietfoto van Google waren in Bolivia vreemd Hollandse landschapspatronen te zien met smalle polderpercelen vanaf rechte wegen en talrijke kleine boerderijtjes.

Men had ons in San Jose de Chiquitos van een Mennonietenkolonie verteld en we zagen in dat stadje al de zwijgzame figuren uit een ander, Europees tijdperk. Nieuwsgierig draaiden we af van de hoofdweg naar Santa Ana bij de autoband met in witte verf Colonia Berlin. Het overtrof onze stoutste verbeelding.

Bleke, stuurse en rozige, hoekige boerengezichten onder strohoeden in witte gesteven hemden of bloemenjurken, kleuters in manspakjes op paardenkarretjes op de stille zandweg. Bonte melkkoeien op de droge weien.
De bakstenen huisjes met Hollandse raamverdeling staan iets van de stoffige weg af. Bij elk huis wachten in de hete zon enkele melkkitten op een handkarretje geduldig op hun baasje. Ze zijn vanochtend geleegd door de cooperatieve. Verder traktoren met ijzeren wielen en af en toe een versleten auto.

In de cooperatieve winkel hebben ze alles, van verbazend lekkere koeken, kaas en mooie hoeden tot ijzerwaren en een binnenband voor onze lekke achterband. De oudere man en twee jongemannen spreken Alleman Bajo, Plattdeutsch, maar het klinkt ons als geen enkele taal die we kennen. Later blijkt dat het Fries is.

We nemen afscheid met een beeld, ’t is te zeggen: we leggen een foto vast op het netvlies van ons geheugen – een echte foto nemen, dat hoort in deze context niet. Een jongen stokstijf kijkend naar ons in onze paserende auto. Hij staat in broekpak met een nette pet en een schooltas, op de oprit halfweg tussen de weg en zijn huis.