De zandweg snijdt dwars door de jungle en vele lange kilometers later doemt La Florida plotseling voor ons op.  Het kleine houthakkersdorp ligt aan de rivier die eveneens de grens van het park vormt.  Het dorpje is schitterend gelegen en we voelen ons, badend in het zweet, echte avonturiers.  Hoewel we begrepen hadden dat het park niet makkelijk toegankelijk was blijkt de dag nadien dat het met onze wagens zo goed als onmogelijk is.  We steken met een gids over op een reusachtige ponton in de loeiend hete zon.  Maar eens we aan de andere kant van de rivier zijn is de hele weg zwaar overgroeid.  Als na een paar honderd meter de draagbalken van de brug weggerot blijken begrijpen we dat onze zwaar beladen wagens hier nooit overheen komen.We geven ons gewonnen en stellen het met een prachtige boottocht. Bijna op het einde van deze warme tocht springen de jongens overboord en zwemmen als echte indianen naar de oever. Als Marie dit ziet springt ze hen zonder na denken achter na.  Adele, onze gastvrouw van dienst voorziet ons opnieuw van een stevig maal. We vragen waar de douche is en ze wijst met een stralende glimlach naar de rivier.  10 min later wassen we onze haren en velletjes in de rivier, de luxe badkamers van thuis lijken ver weg maar eigenlijk vinden we het prachtig.

De regen die de volgende dag een paar druppeltjes koelte had gebracht tijdens onze twee schooluurtjes blijkt nu een uitloper te zijn van een stevig onweer dat slechts een vijftal kilometer voorbij Florida langs is gekomen.  Het lange pad dat we door de jungle nemen ligt bezaaid met takken.  Hoe verder we rijden, hoe meer de regen neergutst.  De weg wordt herschapen in een rivier.  Na een paar kilometer ligt er en boom dwars over de weg.  Net wanneer we uit de wagens willen stappen breekt het onderste deel van de stam –de kruin versperde ons reeds de weg- met luid gekraak af.  Alert voor het gevaar nemen we poolshoogte.  We zagen twee grote takken door en Lieve trekt de twee helften van de kruin met de Defender aan de kant.  Wij zijn volledig doorweekt als de klus geklaard is.  Hoewel de storm voorbij is blijft het regenen. Na een paar kilometer ligt er opnieuw een boom over de weg.  Dit keer is het de stam zelf die ons de weg versperd.  Nadat we de zwaarste taken van de kruin doorgehakt hebben gebruiken we voor het eerst onze winch om de zware stam naar de kant te trekken.  De volgende kilometers slalommen we tussen de grote takken door maar we komen overal langs.  Na een tijdje houdt de regen op en wordt de track weer beter berijdbaar.  Na een nachtje slapen voor de kerk van het gehucht Carmen Ruiz onder het waakzaam oog van de vriendelijke Eri (eigenaar van de locale karaoke bar) bezoeken we de volgende dag Conception.