De track naar Refugio Los Volcanes is erg steil maar geeft ons fantastische vergezichten op een bijzonder berglandschap. De refugio blijkt gesloten maar we mogen gerust verderop langs de weg kamperen.  Dit is vrij moeilijk wanneer links van de auto een afgrond is een rechts een steile rotswand.  Bij het eerste en enige huisje dat we tegen komen kloppen we aan.  We worden welkom geheten door 7 honden. De vrouw vindt het geen probleem dat we naast haar stal kamperen en gaat rustig verder met voeren van haar 80! varkens die overal uit de bossen komen aan rennen en vechten voor het meeste eten. Nu begrijpen wij de uitdrukking “eten als de varkens”.  Stilletjes aan komen ook nog 70 koeien onder begeleiding van haar echtgenoot de berg op wandelen. Even later wandelt er een nog een man, die ons bedremmeld aankijkt, voorbij richting het huisje.  Na 10 min staan er 7 honden en twintig varkens rond onze benen te draaien. Aan tafel zitten lijkt ons geen goed idee en we gaan op de trap van de schuur zitten eten. Hoog boven de hongerige dieren. Wanneer we in onze tent willen kruipen wandelt dezelfde  man terug langs in zeer beschonken staat. Vriendelijk knikkend, wankelend,  klimt hij, enigszins tot onze verbazing, het bijzonder smalle trapje van de schuur op.  Voor we in slaap vallen vindt er nog een stevig gevecht plaats tussen een paar varkens en een paar honden.  De geluiden lijken sterk op een stel Orks die een paar Hobbits verslinden in de Lord of De Rings.  Veel te vroeg worden we gewekt door 7 hanen die tegen elkaar op beginnen kraaien.  De zatte man kruipt ’s ochtends ontnuchterd uit het schuurtje waar hij op een bergje maïs bladeren de nacht doorbracht. Samen met de boer brengt hij de 70 koeien terug naar de bergwei terwijl de honden en de varkens rond onze auto blijkbaar rekenen op een stevig ontbijt.  Dit allemaal op een erf van geen 100 vierkante meter bij een klein vervallen boerderijtje.