Voor het eerst in de bergen, voor het eerst perzikken eten, voor het eerst de altiplano-vrouwtjes met hun ronde wendingen in de plooien rokjes en met bolhoedjes, de eerste sporen van de Inca’s, voor het eerst een samenscholing van backpackers en toeristen van over heel de wereld.

Samaipata was voor ons een speciale plek. Onze daktent werd voor 10 dagen ingeruild voor een rond lemen huisje met een koepeltje in de tuin van hostal en camping El Jardin. Jan, een Belg uit Zoersel, ontvangt er met zijn gezin al een tiental jaren toeristen. Marie en Lena genoten van een plek waar kleine poesjes waren, waar er paard kon worden gereden, waar er een opvangcentrum was met aapjes, waar nagels werden gelakt door mama Cande en waar gespeeld werd met de twee dochters Suami en Firez en hun nichtje Mercedes! Marie volgde Boliviaans dansen, turnles, ging naar de film,…. Vriendinnetjes in het dorp werden gemaakt, en ook Tinne integreerde zich in het dorpsleven en volgde Pillates lessen. Het leuke was dat we na enkele dagen goed onze weg kenden in het dorp, bekende lokale gezichten begroetten en eindelijk wisten waar we brood konden kopen (als de witte bloemzak over een stoel buiten staat voor eender welk huis, dan is er daar vers brood).

Maar het allerleukste waren de contacten met de mensen op de camping: met de poetsvrouw, met de papa van Jan, met de vrijwilligster Laura en met de vele toeristen elk met hun taaltje, hun niet te verbergen karaktertje en hun vrolijke vakantiestemming. Op de dag dat wij aankwamen waren ook drie Argentijnen: Roxana, Nahuel, en Joni toegekomen. Ze reizen al 5 jaar rond en leven van de verkoop van de artesania die ze met de hand maken. Marie en Lena kregen al die avond een macrame lintje ingevlochten en de dagen erna probeerde Lena met haar vinger een dreadlock te maken zoals Roxana er achteraan een heeft. Marie leerde van Roxana hoe ze macrame bandjes moet maken. Na enkele dagen leerden we elkaar beter kennen en werden we vrienden die ’s avonds samen eten, taart bakken, parilla klaarmaken, wijn drinken en dansen! Met respect keken we naar het leven van deze drie en kwamen we veel te weten over het leven van de mensen in Argentinia, hun liefde voor Bolivia en Peru, …. De artesania die ze maken is van een hoog niveau, met elk zijn ambacht: lederwaren, juwelen in metaal, vlechtwerk. De drie samen maakten in een team sandalen voor Tinne.

In Samaipata wuivden we ook het Spaans-Duitse fietskoppel en hun kindje Mayra uit! We waren elkaar al eens vluchtig tegengekomen op een winderige asfaltstrook 1000 km oostelijk in Brazilie. Zij fietsten verder naar La Paz waar ze het vliegtuig zouden nemen naar Nieuw Zeeland waar hun fietsavontuur verder zal gaan. We hebben elkaar beloofd om in juli 2014 bij elkaar op bezoek te gaan.

Samaipata ligt ten zuiden van het nationaal park Amboro. Een lokale gids van 70 jaar of ouder gaf ons na een koffie in haar huisje een rondleiding in het bos La Yunca, een nevelwoud in het nationaal park met reuzenboomvarens van enkele honderden jaren oud! Ons pad werd juist voor ons gekruist door een tigre (jaguar). Hij had zijn poot gezet in een verse koeienvla.
De gids zelf droeg overigens ook een eigenaardig geurtje mee. Tijdens de rit in de auto vroeg zelfs Marie zich luidop af of we misschien een dood dier onder de auto hadden hangen. Gelukkig converseren wij nog steeds in het Nederlands.

Wat later, na weer andere avonturen, verbleven ook de jkes enkele dagen in Samaipata en samen genoten we van de mooie lemen slaaphuisjes, de tuin vol stokken, verborgen hoekjes, bruggetjes en hellingen en trappen, van de lekkerste pizza (de Argentijnse kok staat mee op het lijstje “te importeren in Lier”, bestemming keuken van de Rosario, Eikelstraat), heerlijke limoentaart, de babbel met de wereldse toeristen en het artisanaat van de Argentijnen (staan ook op dat lijstje, bestemming stoep CenA Antwerpsestraat).

Misschien keren we volgend voorjaar hier wel eens terug!