In heel Argentinië kom je langs de wegen mysterieuze heiligdommen in verschillende formaten tegen. Argentinië is heel groot, maar je komt ze in alle uithoeken tegen, van noord naar zuid.  Het opvallendste herkenningspunt, je ziet ze al van ver, zijn de rode vlaggen. Wat dichterbij ontwaar je rode kaarsen, lege of volle petflessen, rode fietsen en andere rode spullen. Bij sommige staat een wc pot, iemand met chronische diarree misschien? Bij een andere hingen twee dode vossen vast genageld.  Ze zijn opgericht ter ere van de half mythische  Gauchito Gil, een soort 19^de eeuwse Robin Hood. Niet in het Engelse woud van Sherwood, maar op de eindeloze Argentijnse steppe, de pampa.  Gauchito Gil werd vermoedelijk in 1847 in Corrientes, Argentinië, geboren. Hij kwam uit een heel gewoon gezin en had een heel gewone jeugd. Wel had hij een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel.  Hij weigerde te vechten in de burgeroorlog en vluchtte de bergen in.  Daar begon hij de rijken te beroven en hielp met dit geld de armen. De rijken waren vooral grootgrondbezitters, de armen waren landarbeiders die op de enorme estancias van de rijken moesten zwoegen. Er werd intussen ook van hem gezegd dat hij kon genezen met zijn handen.  Uiteraard werd er politie en leger op uit gestuurd om hem te pakken. Maar het werd een lange en moeilijke jacht.  Toen ze Gauchito uiteindelijk bij de kraag vatten, zei hij dat hij uit het leger was gedeserteerd (weggelopen) omdat hij gedroomd had. In die droom vertelde een Guarani God hem dat broeders niet met elkaar moeten vechten.  De legersergeant wiens soldaten hem hadden gevangen genomen bij het stadje Mercedes, nam hem mee naar zijn executieplaats. Op desertie uit het leger staat de doodstraf en bovendien was hij een doodgewone boef voor het gerecht. Zijn straf was dus zonneklaar.  In zijn laatste uur verzekerde Gauchito Gil de sergeant dat die bij zijn thuiskomst zijn zoon heel ziek zou aantreffen.  Als hij hem zou laten leven, beloofde Gauchito dat hij zijn zoon zou genezen. Zijn bloed was immers onschuldig en kon wonderen doen. Maar de onverschillige sergeant sneed hem toch de keel over.  Kort daarop werd hij naar huis geroepen, men berichtte hem dat zijn zoon op sterven lag. De schrik sloeg hem om het hart. Hij begon te bidden en maakte een klein altaartje ter ere van Gauchito Gil. Zijn zoon genas daarop op wonderbaarlijke manier.  De sergeant richtte uit dankbaarheid een kapel op de plek waar hij Gil had terechtgesteld.  Dit heiligdom is een soort bedevaartsoord geworden.  In het hele land verschijnen er nog steeds nieuwe gebedsplekjes ter ere van deze cowboy (Gaucho). Heel vaak goed zichtbaar vanop een Ruta (verkeersweg).De rode vlaggen symboliseren de in bloed gedrenkte halsdoek van Gauchito Gil, de waterflessen en andere zaken zijn een soort offergaven, alsof je Gil in zijn laatste uur nog wat te drinken aanbiedt.  Belangrijk om weten is dat de Gaucho-cultuur heel belangrijk is voor de Argentijnen, misschien nog meer dan de symboliek van Cowboys en Westerns voor de Amerikanen.  En reken maar dat ze nog bestaan: eenzame stuurse, manspersonen te paard die opdoemen uit de stofwolken van een afgelegen zandweg, wijdse broeken in ruime laarzen, leren koppelriem, lasso en machete, een scheve baret, en die weer verdwijnen in een onzichtbaar pad tussen het gras.