Argentinië / Johan en Lieve / We hebben de Ruta 9 nu verlaten en rijden naar de Salinas Grandes.  In dichte wolken en druilerige regen trekken we voorzichtig een pas van 4165 meter over.  Gelukkig blijven de wolken hangen aan deze kant van de bergen en rijden we de Salinas Grandes tegemoet in open weer, hun witte oppervlakte schitterend in de verte.  Deze grote zoutvlakte is een voorproefje voor de Salar de Uyuni in Bolivië.  We trekken onze eerste ‘perspectief’ foto’s en genieten van de bijzondere sfeer, de mooie vergezichten op de omringende bergen en de mooie patronen van het zoutoppervlak dat hier wit en vlak is.  Helemaal anders dan de zoutmeren die we in Chili zagen.  We kiezen voor de avontuurlijke route 24 om terug de Ruta 9 te vervoegen.  We rijden door stukken pampa, doorkruisen weer een heel aantal rivieren die door de regen nu een beetje meer een uitdaging worden en komen totaal onverwacht, op 4000 meter hoogte,  terecht op het eerste ezelfestival van El Aguilar. Georganiseerd door de lokale indiaanse bevolking.  Een grote kraal met wel honderd ezels, een arena, kleurrijke gauchos die de ezels met lasso’s moeten vangen, ze berijden enz.  Cowboyspelen, maar dan met ezels.  Vooral koppige ezels en dat maakt het een erg vrolijke boel.  In de kraal staan ook heel wat kleine ezelsveulentjes en onze kinderen zitten al snel mee in de kraal en Jerom zelfs op een ezel die er opgeschrikt met hem en een Argentijntje vandoor gaat.  Jolijt alom.  De empanadas en de lokale gaucho drank smaakt.  Het dansfeest en de vele zatte Argentijnse boeren laten we aan ons voorbij gaan en we trekken verder de piste op naar Humahuaca.  Dit stukje piste, dat langs een smal bergpad naar een hoger gelegen vlakte leidt, is misschien wel het mooiste gebergte dat we tot nu toe zagen.  De rotsen hebben onwaarschijnlijk mooie vormen en alle kleuren die we bij Pumamarca zagen komen ook terug.  Op de vlakte heb je een prachtig vergezicht en de late zon van de middag maakt het geheel onvergetelijk.  We dalen af naar een vruchtbare vallei waar we de weg vragen aan een oude boer en hem vragen of we ergens onze tent mogen opslaan.  We kamperen voor een verlaten hoeve met een schitterende binnenkoer, helemaal uit leem, met daarachter een diep rode rotswand, een irrigatiekanaaltje voor de deur en schaduwrijke bomen en struiken.  Het is een plaatje.  Het gehuchtje noemt Casa Grande.  Het gekke is, dat alles wat we zagen nadat we op de zoutvlakte vertrokken, het festival, de rivieren en valleien, de prachtige hoogvlakte en dit kleine zo mooie en bijna verlaten gehuchtje, helemaal alleen voor ons is.  Hier kom je niet met een auto, niet met een mobilhome, en al helemaal niet met een toeristenbus.  Maar wel met een Land Rover, een avontuurlijke vrouw en drie prachtige zonen.