Argentinië / Gkes

Nationaal park Leoncito beschermt niet alleen een schier eindeloze struikensteppe, hoogvlakte en bergkam, het moet ook de duisternis erboven bewaken. Net als in de Chileense Elki vallei over de Andes naar het westen is deze zone, gelegen rond 30° zuiderbreedte en met 320 kristalheldere nachten per jaar een Walhalla voor astronomen. Er zijn hier twee wereldbefaamde observatoria.

Wij zijn volstrekte bleus als het op sterrenkunde aankomt. Zo komt het dat we pas na twee dagen beseffen dat de twee observatoria helemaal geen concurrenten zijn. In het ene kijkt men door lenzen en maakt echt beelden van de hemellichamen. In het andere ontleden ze het lichtspectrum van sterren in een enorme spiegel. Ze zien daar dus enkel cijfertjes op computerschermen.

Makkelijk is het niet om kinderen warm te maken voor sterrenkunde. Net als ze, lang na bedtijd, waauw kunnen zeggen tegen de twee banden van de planeet Jupiter verliezen ze geeuwend het gevecht tegen de slaap. Net als ze, overdag, vol energie en vol bewondering het binnenste van de enorme koepel van het witte observatorium betreden, blijkt er daar niets te zien van al die sterren, enkel de saaie uitleg van de gids die alleen mama en papa kan boeien. Verspreid over het domein binnen het nationaal park staan nog verschillende telescopen van over heel de wereld (Canada, Polen, Spanje, een Braziliaanse zonnekijker).

Na een half jaar reizen door de zuidelijke hemisfeer weten we eindelijk welke sterrenbeelden, planeten en manen er hier wondermooi te aanschouwen zijn. Orion met zijn zwaard kennen wij natuurlijk ook -zij het ondersteboven- en dat de drie sterren die zijn gordel aanduiden hier de Tres Marias heten, wisten we ook al. Maar wat we nog nooit zagen is zijn wondermooie boog waarvan de pijl recht door de kop van de Stier schiet. Wat we ook niet wisten is dat we het noorden kunnen vinden door het zwaard van Orion te volgen. En wat zijn die zeven kleine sterretjes op een kluitje bij elkaar? Deze zeven geitjes of Pleijaden, vormen het hart van de stier. En wisten jullie dat als je de melkweg (spijtig genoeg bij ons niet of nauwelijks te zien) volgt, weg van de jager Orion en de grote hond Sirius je op het Zuiderkruis stoot en als je de afstand van de langste zijde van het zuiderkruis x 3,5 uitzet en dan een lijn naar benden trekt, je exact weet waar het zuiden is! Door de telescoop zien we de planeet Jupiter die fonkelt tussen de twee Tweelingen in met zijn twee rode banden en de vier manen op een lijn, waaronder Europa. We zoomen ook in op de twee nevelvlekken (Magellaanse wolken) die zelf weer melkwegstelsels zijn.

Voor de astronomen, sterrenkundigen, is de astrologie niet meer dan een toffe manier om de 360° van het firmament ietwat plastisch in te delen. Ze maken echter wel brandhout van de jaarindeling in sterrenbeelden die je in de Flair of de Metro kan raadplegen. Er ontbreekt een sterrenbeeld in die populaire dierenriem en de zon doorloopt elk van de sterrenbeelden zeker niet even snel. Logisch, ze zijn allemaal van verschillende grootte. Marie en Tinne blijken allebei Aries, Ram, te zijn. Guy is geen Kreeft maar een tweeling. Lena blijft een Maagd.

De avond van ons bezoek aan het observatorium was een hele lange uitdaging voor Marie en Lena. Maar ze zullen zoals echte gauchos niet meer snel verdwaald geraken en de sterrenhemel kent voor hen nu minder geheimen! Hoewel we voor Lena nog steeds op zoek zijn naar de Maagd in het heelal en een goede verklaring moeten geven waarom de aarde draait.

De volgende avond leggen we ons met zijn allen op onze rug en herhalen onze kennis van de sterrenhemel. Weerom een park dat de stroom toeristen nog steeds niet gevonden heeft en dus slapen we nog eens alleen op de camping.

We rijden verder noordwaarts door kleine dorpjes met lemen kerkjes en adobehuizen die in prachtige valleien liggen. Op een kleivlakte staat Marie niets in de weg om eens met een Land Rover in veldversnelling te rijden.

In Rodeo houden we enkele dagen halt om ons bezoek aan het NP San Guillermo te regelen. Hier is het bezoekerscentrum waar we op zaterdagnamiddag na de uren een profi uitleg krijgen van een guardaparque (gehuisvest in zeer mooie gebouwen gefinanceerd door de Wereldbank). Net zoals in Leoncito komen ook hier spijtig genoeg weinig toeristen, verteld de guardaparque. Deze parken zijn gratis en worden betaald met de inkomsten van Iguazu.

Aan de rand van het dorpje blijkt nog een Walhalla te liggen, een voor windsurfers en kitesurfers. Hier kom je ineens in een andere wereld terecht met bruingebrande beachboys en beachgirls. Op een stuwmeer is er vanaf ’s middags een constante wind van 80 km per uur. We amuseren ons met het kijken naar de surfers die toertjes uithalen. Lena en Marie krijgen al zin om les te volgen. Spijtig dat mama en papa verkiezen om de volgende dag naar grotere hoogten te trekken.

foto’s volgen nog