Argentinië / Gkes

We stuiven over woeste bergpassen en eindeloze, scheve vlaktes met deinend asfalt tussen miljoenen groene manshoge struikjes. Als Guy iets aan het gaspedaal voelt, rijden we het smerige erf op -weer een toplocatie voor de bodemsaneringspecialisten onder ons- van een vriendelijke mecanieker. ’s Mans linkerwang is zo groot als de rest van zijn hoofd door een tennisbalgrote pruim tabak of cocabladeren? Het helpt niet om zijn koeterspaans beter te begrijpen, maar na drie minuten luisteren onder de motorkap volgt zonder aarzelen de juiste diagnose. Hij vervangt de brandstoffilter en even later zoeven we verder.

In het provinciaal park Ischigualasto, Valle de la Luna, hebben een stel andere specialisten fossielen van de oudste dinosaurussen gevonden die leefden tussen 200 en 260 miljoen jaren geleden, in het Trias. Mede dankzij de levensgrote reconstructies, is Lena helemaal into dino’s en wil per sé een t-shirt. In de late namiddag sluiten we aan bij een excursie in colonne en krijgen profi uitleg van een gids over geologische formaties en tijdvakken.

We slapen op de camping aan de poort van het aangrenzende nationaal park Talampaya. Buiten een concierge, een vos, en een grappige vogel, de cortarhojas (blaadjesknipper) die klinkt als een schurend deurscharnier, is er geen levende ziel 50 km in de omtrek. Het onweer dat we die avond in de verte zagen, bereikt ons met felle windvlagen. Om schade aan de tent te voorkomen, verhuizen we met matras en al naar de toilet- en doucheruimte (niet schrikken: helemaal nieuw en zeer proper!). De hele nacht regent het en we kunnen de slaap niet goed vatten. Toch staan we plichtsgetrouw om 7u30 op, want we hebben ons ingeschreven voor de canyonwandeling. Maar er is geen gids en er zijn geen guardaparques. Het park blijkt gesloten wegens onbereikbaar voor het personeel. Verder noordwaarts is het asfalt verdwenen in de diepte van een canyon: veel wachtende mensen, een avonturier met een Hilux (en geen bagage) ploegt zich ergens verderop moeizaam doorheen de kloof, maar wij blijven wijselijk waar we zijn. Tegen de avond blijkt er een passage naar het noorden gemaakt te zijn. Tevergeefs, 75 km verder is een bergpas herschapen in een hoogst interessant, maar uiterst vervelend erosiefenomeen, waar Bruggen en Wegen een week of twee zoet mee zal zijn. Wij moeten een paar honderd km zuidoostwaarts om.

Weer laat en moe komen we toe in Patquia waar het dorp net de schade opneemt van een wolkbreuk met overstroming die ochtend. De hoofdweg naar het noorden blijkt letterlijk doorgebeten door de muil van het wassende water. Gelukkig is er daar weer de immer vriendelijke en betrouwbare pompbediende, die het goed vindt dat we op de parking van zijn tankstation slapen bij een tiental gestrande camions. We lijken maar niet op te schieten naar het noorden, waar de jkes zijn.

Een Frans gezin dat we ontmoeten in Hualco, rond kilometerpaal 4000 op de Ruta 40, doet ons trouwens sterk denken aan de jkes. Ze hebben niet drie jongens bij zich maar wel vier meisjes (blog sixontheway.com). De drie grote meisjes slapen boven in een danktent, de ouders en de kleinste binnen in hun omgebouwde overland Defender. Ze staan er zelf ook versteld van hoe ze alles met zijn zessen meekrijgen. Ze zijn sinds augustus aan het opwarmen voor de oversteek naar zuidelijk Afrika. We genieten samen van de avond van verre bliksemschichten en de ochtend van ontelbare witte cactusbloemen die door de regen tevoorschijn zijn getoverd.

Daar in Hualco verliest Guy bij het spelen met Lena zijn bril in de beek onderaan een prachtige waterval. We maakten dit eerder mee in een Kroatische rivier (hé Gert VH) en samen met de aanwezige Argentijnse vakantiegangers en met behulp van ons insectenkijkpotje zoeken we meer dan twee uur lang de stenige onderwaterbodem af en worden nog beloond ook.