Een stukje geschreven door Marie over Salta en de weg naar de Atacama woestijn in Chili.
In Salta de hoofdstad van de provincie Salta in Argentinie, daar verbleven wij op een camping met een zwembad van wel 1 ha groot. Het rare was daar dat toen wij er waren en het regende, iedereen in het zwembad sprong. Ook Lena en ik zwommen als het warm weer was. Als het hard regende, zaten mama en wij onder het zeil maar toch had mama het koud en mama vond dat de mensen raar waren. Het leuke aan Salta was dat wij daar op het moment waren dat ze daar carnaval vierden.
Na Salta reden we heel ver en heel lang terug naar Chili. ’s Avonds kwamen we aan bij de grens en een tankstation we gingen dus bij het tankstation slapen. Op een hoogte van 4.200meter. Maar ik en Lena waren van de hoogte ziek geworden . We hadden hoofdpijn en buikpijn. Toen hebben ik, mama en papa ’s nachts geen oog dicht gedaan. Gelukkig waren we ’s morgens vroeg weg want dan ging het steil naar beneden maar ik en Lena hebben er niets van gemerkt want wij sliepen toen.
En ’s middags kwamen we aan in San Pedro de Atacama daar zochten we een camping .
In dit stadje was er een pater en die was wel al lang dood maar we wilden het museum zien omdat de pater afkomstig was van Belgie. Het stadje staat in de woestijn waar het nooit regent. In dit stadje woonden al 8.000 jaar b.c. mensen.
zuidkaper 
Goed gedaan, Marie! Ik ben benieuwd naar wat er nog volgt!
Liefs, jouw fiere tante Mieke
hey marie, keiplezant om van jou een berichtje te krijgen…dat is te tenminste niet zo lang dan die andere, en leest dus vlot.
Amai, jullie zijn nu toch al wel lang weg hé…we zijn nog altijd een beetje jaloers, maar kijken toch ook vooral uit om jullie nog eens terug te zien, en alle verhalen live te horen….
Wij gaan in juli voor vier weken naar India met ons vier…ook ni slecht…
Er was daar ook trouwens een pater, die was gek geworden…die zat al drie weken op 12 eieren…dat was trouwens een broeder…hahahaha…
enfin, hou het nog wa plezant, profiteer nog van de laatste maandjes…hier is het nog geen winter geweest, maar zomer is het toch ook nog ni….we proberen ook nog is te skypen…
Dieter, Els, Willem en Staf
oei Marie, ziek van de hoogte, dat kan gebeuren. In het vervolg moet de volgende regel in acht nemen op grote hoogte. Comer poquito y caminar lentito. Voor de grote mensen komt daar nog iets bij…dat durf ik hier niet te schrijven…..hahaha
Ik ben blij van eens iets van jou te horen. Ik las ook eens dat je met de jeep kon rijden…wauw!!!!
Veel lieve groeten, ook voor Lena en mama en papa…
MARIE . er mag meer van u komen hoor ! goed geschreven!!! Zo’n prachtige foto’s heb ik lang niet meer gezien. Lena; gij wordt ballet danseres ; dat kan je zo zien.Nu zitten jullie toch wel bijna in bolivie , denk ik .
Dikke knuffel van oma , opa vosselaar
Hallo Lena en Marie, fijn om iets van jullie te horen. Zorg maar dat jullie snel terug beter worden en doe de groetjes aan de Chilenen daar.
Groetjes Jan
Ook aan jullie proficiat met de prachtige beelden van uitgestrekte kleurrijke heuvels en bergen, de kostums van de Inca’s : dit alles moet een ontspannen gevoel geven waarvan men slechts kan genieten. De maanden en dagen vliegen voorbij en zijn jullie in onze zomertijd weer thuis. Geniet er van en tot later, groeten ook aan jullie collega’s Johan, Lieve en de 3 boys.