Jkes / Bolivië / De trein is altijd een beetje reizen. Hier zijn die woorden zeer waarheidsgetrouw.  We vertrekken om 19u en zullen pas de dag erna om 11u aankomen.  De treinen zijn hier oude diesel treinen maar heel proper. Om de twee uur komt de conducteur met een zwabber rond en moet iedereen zijn voeten omhoog doen. Ook de toiletten die op Belgische treinen liever niet gebruikt worden zijn proper en worden om de twee uur gepoetst door de zelfde conducteur.  De hele avond loopt er een man met grote mand rond met broodjes, ijsjes…. Je vraagt wat je wil hebben, je krijgt het en hij gaat verder de hele trein door. Dan wandelt hij rustig terug naar achter en vervolgens terug naar voor om de afval, papiertjes op te halen. Weer terug rustig naar achter om terug naar voren te wandelen om af te rekenen. Na twintig minuutjes weer alles opnieuw met de ijsjes, daarna met koffie…  We komen buiten slaap niets tekort.

Tegen een uur of negen start de eerste film: James Bond’s Skyfall. Na Rambo, een stuk Bourne Identity, The Island, een Jacky Khan Kungfu film en nog een Stallone film beginnen onze kinderen “Muis” en “Bob De Bouwer” stilletjes te ontgroeien.   Om 11u hopen we dat het licht uitgaat maar nee ze gaan door met een enorme slechte komische film waarvan we de titel zelfs niet proberen te onthouden.  Eindelijk kunnen we slapen.  Jakob nestelt zich op twee zetels, Jerom met een hoop dekens op de grond en al snel volgen de andere kinderen in de trein zijn voorbeeld. De kinderen worden in slaap gewiegd door het ritmisch stampen van de trein.  Josse ligt in de armen van zijn vader. Gelukkig hebben we nog voor vertrek dekens gekocht want het wordt een koude nacht.

Wanneer we ’s morgens door de eerste zonnestralen gewekt worden, voelen we ons moe, stijf maar dit gaat snel over als we buiten kijken. Zonsopkomst boven een prachtige rotsformatie, een maanvallei met daartussen kleine dorpjes. De trein rijdt er door de hoofdstraat en raakt bijna de luifeltjes van de winkeltjes. Voor de zoveelste keer vervloek ik mezelf dat ik de oplader van de camera vergeten ben in Tupiza. De weinige foto’s van na de Salar zijn genomen met een Ipad.