Gkes / Bolivië

We kwamen in Sucre aan, een van de hoofdsteden van Bolivië, en gingen naar een hostal waarvan we in de gids hadden gelezen dat het een goed Duits hotelletje was. Beneden in de patio gingen we ’s avonds eten. Toen we net wilden gaan slapen kwam er een dansgroep uit het niets midden in de patio dansen. Er waren twee groepen die traditionele Boliviaanse dansen met traditionele kleren brachten. Na het optreden moesten we eindelijk gaan slapen. Ik en Lena hadden geen zin om te gaan slapen en sjaketen nog een hele tijd door in de gang en in onze kamer.

De volgende dag was het ook hier in Sucre carnaval op straat. Van de Mercado Central waar we ons te goed deden aan een fruittoorts, trokken we naar het indigena textiel museum en moesten we van Lena op zoek naar een (dans)rok zoals alle vrouwen hier aan hebben. Op de Mercado Campesino vonden we uiteindelijk een volledige altiplano outfit voor madammen en meisjes.

Zondag gingen we met de micro bus naar Tarabuco naar het feest Pujllay. Het is een herdenkingsfeest voor de overwinning op de Spanjaarden in 1815. Een stoet van verschillende dansgroepen ging van de markt naar een soort altaar (pukura genaamd). Het altaar was een soort toren met eten, drinken en kruiden eraan.
De mensen daar droegen verschillende soorten kleren. Er waren zeer oude mensen (perkamenten gezichten en kromgebogen kort postuur) die traditionele kleren van de regio van Tarabuco aanhadden. Er waren mensen, jong en oud, gekleed in de nette dagelijkse campesino outfit (de stijl waar Lena zot van is en die bij de dorpen hoort). De rest van de mensen, Bolivianen uit Sucre en buitenlandse toeristen als wij, waren in (casual) stadskledij.

Alle Bolivianen die Lena passeerden gniffelden, gaven haar een knuffel, riepen linda (mooi !) of gaven tips, “Je mist nog van de zwarte rekjes met bolletjes aan je vlechten.”