Als we natgeregend op goed geluk aankloppen bij de Lazy Dog Inn worden we warm ontvangen. We krijgen een gezellige kamer met open haard en eten een heerlijk diner in de gezellige gelagzaal waar eveneens een groot vuur brand. We besluiten er een dagje langer te blijven. De volgende dag rijden we 1000 meter hoger en wandelen naar de gletsjer en bijhorende laguna Llaca. De besneeuwde toppen van de Cordillera Blanca zijn schitterend. Josse is niet in form en is de eerst die begint te snotteren. Tegen het einde van de dag hebben papa en Jerom ook een hoofd vol snot, stevige hoofd- en een beetje keelpijn. We besluiten allemaal even uit te zieken en blijven wat langer in de gezellige inn. Voorlopig zitten Guy en Tinne nog in Lima. Ook Lieve slaapt een halve dag lang bij het knetterende haardvuur in onze kamer. We genieten van de heerlijke ontbijten, maar vooral de zeer gezonde, recht uit de tuin geplukte lekkere diners, klaargemaakt door lokale mensen die hier in dit project betrokken zijn. Project, want er is een IT lokaal, schooltje en café aan verbonden voor en door de mensen uit de gemeenschap. De Lodge zelf werd ook met de mensen samen gebouwd onder leiding van een Canadees Koppel die hier 10 jaar geleden aan zijn gekomen. Het koppel is er zelf niet maar de jonge Amerikaan Micah zorgt met zijn droge humor voor alles. We ontmoeten een Duits meisje dat alleen op pad is en twee toffe vriendelijke Zweedse madammen. De laatste avond komt er een Nederlands koppel bij.  De man was ambassadeur van Nederland in Peru tot vorig jaar.  Als ik over onze befaamde Belgische ambassadeur en schrijver Herman Portocarero spreek blijkt hij een vriend en collega waar hij jaren samen met in New York heeft doorgebracht.  Verder bestaat het gezelschap uit vier mooie grote luie honden die ’s avonds hun vast plaatsje bij de haard hebben en zo de naam van de inn alle eer aan doen.  Eentje, Max, groot, oud en grijs springt de derde dag in onze Land Rover en gaat met ons mee uit wandelen naar de nabijgelegen Quebrada Copek. Jerom begeleidt hem zorgvuldig -of andersom- maar in ieder geval genieten ze er beide van om door de woeste kloof te wandelen.

Op aandrang van Jakob kookt de kokkin een van de middagen bij haar thuis een lokale Peruaanse specialiteit: cavia. Er zit haast geen vlees aan het knokige diertje, maar in het schuurtje zit het antwoord op onze vraag wat ze er aan vinden. De diertjes kweken namelijk als euh cavia’s en zijn na twee of drie maand reeds volgroeid en perfect om op te eten. Voor de arme bevolking een erg voordelig kweekprogramma. We bewonderen -gelukkig- na de maaltijd de vele cavia’s in alle mogelijke formaten.  De jongens krijgen ook nog de kans om ’s ochtends als ze vroeg uit de veren zijn, de paarden mee te borstelen, hun hoeven proper te maken en hun manen te kammen (van de paarden). Nog stevig snotterend, maar uitgerust en voldaan zetten we onze weg verder langs de wit besneeuwde bergkammen van de Andes.