Terwijl Cusco nog op een hoogte ligt van 3400 m, is het lekkerder vertoeven in de veel lagere Heilige Vallei van de Incas. Het is er niet alleen warmer en zonniger, het agrarisch landschap telt een paar mooie straatdorpen, naast vele lelijke. Het is de tijd van de maisoogst, en die gebeurt hier volledig met de hand, stengel voor stengel.

De Machu Picchu ligt boven de kloof waar de Urubamba rivier vanuit de Heilige Vallei door hogere bergen snijdt op weg naar het Amazonebekken. Hier heerst weer een ander klimaat, subtropisch zoals in de Boliviaanse Yungas, met veel vlinders, hellingen onder bos en plantages van bananen en allerlei andere vruchten, koffie en coca.

Enkele bekende sites in deze vallei zijn Ollantaytambo, Moray en Pisac. De terrassen en velden van Ollantaytambo hebben de vorm van een levensboom en die boven Pisac die van een condor.

Om de duurste treinrit op de wereld niet te moeten betalen voor elk van onze expeditieleden, rijden we met onze eigen autos een grote omweg naar Santa Teresa en stappen we vanaf de power plant van Hydroelectrica de berm van de spoorweg af naar Aguas Calientes (“Machu Picchu dorp”). Laat in de namiddag beginnen we vanuit Santa Teresa aan dit avontuur. Het wordt een spannende avondwandeling van bijna 4 uur tot aan het dorp. Gelukkig is de orientatie in het donker door de spoorweg geen probleem en onze bengels doen het schitterend. De bruggetjes over de zijbeekjes zijn in de donkere nacht wel spannend, zeker als er dan toch nog een trein passeert. Zwoel weer met zachte regen, maar de volgende dag is er stralend en heet weer in de Incastad zelf.

Hier zitten dus al die Noord-Amerikanen die we tot nu nooit ontmoetten. Met een enorme bende medetoeristen doorkruisen we de magische site, met rondom prachtige, beboste bergen, nog hoger dan dit arendsnest zelf. Na afloop stappen onze bengels flink en gezwind de hele weg terug naar Hydroelectrica. Ditmaal is het een pak drukker langs de spoorrails, maar het is eigenlijk een vrolijke stoet van allerlei nationaliteiten.

Op de lange terugweg passeren we opnieuw tientallen haarspeldbochten en in een ervan schuift een vallende fietser onder de auto van de gkes. De Gkes hadden hem (in dit geval haar) voelen komen en stonden daarom al stil achter de bocht. We besluiten dat vallen op het asfalt minder erg is dan over de rand gaan (hier toch een slordige 300 m vrijwel loodrecht) en rijden verder, en de fiets is toch van de touroperator… Op dezelfde weg treffen we nog een vers autowrak van een frontale aanrijding. De chauffeurs staan gelukkig ongedeerd te gsm-en.