Op de plaats waar nu Cuenca ligt, lag vroeger een nederzetting van de Canaris. Ook dit volk werd onderworpen door de Inca’s.  Cuenca heeft net zoals Sucre in Bolivie witte gevels en gezellige straatjes.  Na twee dagen in de stad trekken we verder richting Canar waar het fort Ingapirca staat.  Het fort was van 700 tot 1400 NC van de Canaris maar werd rond 1470 door de Inca’s veroverd die op hun beurt in 1530 door de Spaanse conquistadores werden verslagen. De Inca’s bouwden bij de het fort een zonnentempel en konden van hieruit de opstandige Canaris in het oog houden. Om de wil van krachtige volkeren zoals de Canaris te breken deporteerden ze alle belangrijke personen en vele van de krijgers naar Peru.  We slaan ons tentje op naast de nachtwacht.

We volgen nog een stukje de Panamericana een draaien dan af richting Osogochi en de meren die in het Sangay national park liggen.  Als we langs een modderig pad met diepe tractor sporen de lagunes bereiken is het druilerig weer. Het regenseizoen is hier al bijna een maand langer bezig dan normaal maar na een kwartiertje worden we verrast door een geweldige regenboog die uit het meer lijkt op te stijgen.  De zon breekt door en na een uurtje luieren en lezen besluiten we een wandeling te maken rond het meer. Onze jongens luisteren in de auto naar het luisterverhaal “In de ban van de ring” en gaan graag mee op stap. Josse als Ork, Jerom als Legolas en Jakob als Aragorn. Het landschap lijkt weggelopen uit de films en het is een wonderlijke plek. Midden in de nacht davert de aarde. Niet erg, maar voldoende om de hele tent te laten trillen. Het houdt wel een minuut aan.  De volgende ochtend is koud en nat. We pakken in en baggeren weer door het diepe spoor naar de gravelweg. Een paar uur dolen we door woeste prachtige landschappen. We zien mensen op ezeltjes of te voet in uitzonderlijk kleurrijke en mooie klederdracht die koeien of schapen hoeden. We gebruiken de winch op de Defender nog een keer om een kleine vrachtauto die half in de gracht is vastgeraakt te bevrijden.  In een kleine gemeenschap ontmoeten we een Amerikaan die even op het dak meelift en ons verteld dat ze hier 2 weken met een universiteit project badkamers bouwen. Mooi werk, want de streek is arm. Verwonderd vragen de jonge kerels zich af wat wij hier op dit bergpad, zo ver weg met drie kinderen juist doen. We doorkruisen nog vele riviertjes die allemaal redelijk hoog staan met de regen van vannacht. We genieten weer van een heerlijke picknick (deze onverwachte picknick plekjes op de middag waar je een uurtje helemaal opgaat in de omgeving ga ik nog missen, dat weet ik nu al) en we slingeren nog een uurtje door tot we de Panamericana terug ontmoeten.

Riobamba is een dof stadje waar we een eenvoudig maar leuk hostel vinden. We gaan op het dorpje Guano af waar ze tapijten weven maar komen erg teleurgesteld terug. Vandaag hebben we echter de Chimborazo beklommen! Dit is de hoogste berg van Ecuador en onze klim was kort maar krachtig. We beginnen op 4800 meter en stijgen tot 5050 meter tot bij een klein meertje.  Op deze hoogte voelen we allen het gebrek aan zuurstof en we puffen naar boven. Het kost ons meer dan een uur! Vooral Jerom, de sportman van de familie heeft het moeilijk. Maar ook hij haalt het. Boven aan de lagune eten we Lembas (versterkend elfenbrood) en houden een sneeuwballen gevecht. De lagune is eigenlijk niet meer dan een plas en een beetje een teleurstelling maar de machtige Chimborazo die hoog boven ons uittorent met zijn besneeuwde flanken maken de klim meer dan de moeite waard. Door dichte wolken omringt dalen we af.

Op de zandweg die ons uit het park moet voeren verliest de motor van de Defender plots vermogen. Eigenlijk reageert hij niet meer op het gaspedaal. Maar de ervaring begint te groeien want mijn eerste ingeving werkt. Ik vervang de diesel filter en klaar. De auto rijdt beter dan tevoren. Geen 10 minuten later zijn we weer op weg.