Na een uurtje vlot en vriendelijk papierwerk aan de grens rijden ook wij Colombia binnen. De glooiende heuvels veranderen al snel in hoog oprijzende bergkammen. We volgen een klein stukje de pan-americana en zien voor ons een file opdoemen waarop we zo snel mogelijk een zijstraatje indraaien. We komen in een klein gehuchtje terecht. Op dat moment opent een vrouw de kerk en we vragen aan haar of ze een plekje weet waar we veilig kunnen overnachten. Tuurlijk, een 100m verder op een stukje grond bij mijn huis. Het hele dorp wijdt zich aan het vlechten van rieten manden.

Een half uurtje later passeert het hele dorp op weg naar de mis. Vrouwen en kinderen komen een praatje maken, mannen kijken goedkeurend. Als iedereen in de kerk zit eten we pannenkoeken. Na de mis komen er in het donker enkele moedige kinderen, gelokt door de geur een pannenkoek proeven. De mensen zowel aan de grens als hier in het dorpje zijn ontzettend vriendelijk. Als heel Colombia zo is zijn wij nu al verkocht. Vier uur later horen we de auto’s en de reusachtige Amerikaanse trucks op de pan-americana terug traag beginnen rijden. Er was een groot ongeluk gebeurd dat de hele weg blokkeerde. Gelukkig waren er geen gewonden.