De Italiaanse kok van het restaurantje in San Augustin geeft ons een fijne tip en onze weg leidt naar Rivera waar we vele uren in heerlijke warm waterbaden liggen.  De jongens spelen, oefenen duiktechnieken en Jakob en Jerom nemen het op zich om Josse te leren zwemmen zonder zijn zwemvest. Ze spelen walvis, otter enz. Na een heerlijk maal van allerlei hapjes rijden we nog twee uurtjes tot we in Desierto de Tatacoa aankomen.  Hier slapen we bij een klein sterrenobservatorium.  Een paar uurtjes later komen de Tsjechen van in San Augustin ook aangereden. ‘s Avonds wanneer het donker is komt de professor langs en krijgen we een gepassioneerde rondleiding door de sterren en de planeten. We zien de maan, Saturnus en Mars door de telescoop en de jongens vragen alles wat ze altijd al wilde weten. Puffend en zwetend en geplaagd door beten van venijnige zandvliegjes kruipen we in de tent voor een warme nacht. Het is hier tenslotte een woestijntje.

We trekken door de woestijn op een mooie gravel weg waar we tweemaal op onze rem moeten gaan staan om ten eerste een felgroene hagedis van 30 cm te ontwijken en ten tweede een frontale aanrijding met een groen-zwarte slang van wel 3m te vermijden.  Voor we terug de hoofdweg bereiken moeten we eerst nog door twee pikdonkere tunnels en een gammele lange brug over.  Als we uit elkaar gerammeld op de hoofdweg zijn denken we dat het nog een uurtje of twee rijden zal zijn. Wat we niet weten is dat we pas om 24.00 een slaapplek zullen vinden. Tot voor Ibagué verloopt alles vlot. We besluiten voorbij de stad een rustig plekje te zoeken maar eerst moeten we de Quindio pass over. Deze pas heeft een hoogte van 3350, niet echt hoog. De volgende stad is op 105km, niet echt ver. Zoals elke pas is deze smal maar wel volledig geasfalteerd. Smal betekend ook dat je er niet af kan eens je erop zit. Geen zijweggetjes, geen slaapplek. Op de pas stikt het van de vrachtwagens. Vooral de grote Kenworth trucks die we ook in Ecuador al zagen klimmen hier in het donker als fel verlichte kerstbomen de pas op. Als deze vrachtwagens botsen staat alles en iedereen stil voor zeer lange tijd. Dat gebeurde dus ook deze avond. We staan een paar uur stil en midden in de nacht komen we aan in de stad Armenia waar we na lang zoeken een hostel vinden. De man opent in pyama de poort en wel slapen een stuk in de volgende dag. Blij dat we er zijn geraakt. ’S nachts rijden in Colombia word ten zeerste afgeraden. Na deze nacht besluiten een tijdje in de koffie streek te blijven. We hebben echt behoeften aan goede koffie.